Χαρακτηριστικά του Γλυκάνισου

Το φυτό γλυκάνισος (aniseed- Pimpinella anisum) ανήκει στην οικογένεια των Απιίδων (Apiaceae), των αρωματικών φυτών και καλλιεργείται για τον αρωματικό σπόρο του. Κατάγεται από την Αίγυπτο, Δυτική Ασία και την Ανατολική Μεσόγειο. Είναι αυτοφυές φυτό (όπως η ρίγανη, η τσουκνίδα, μαντζουράνα.) και στην Ελλάδα φύεται κυρίως στα νησιά. Το φυτό φτάνει περίπου τα 90 εκατοστά σε ύψος, έχει μεγάλα, σκουροπράσινα φύλλα στη βάση του, ενώ στο υψηλό σημείο του φυτού υπάρχουν μικρά φύλλα και λευκά άνθη, τα οποία ανθίζουν από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο. Είναι ανθεκτικό στην ξηρασία, στις ζεστές θερμοκρασίες και ευάλωτο στις ψυχρές.

Ο καρπός θερίζεται κατά τον Ιούλιο και χρησιμοποιείται στην αρτοποιεία, στην ζαχαροπλαστική, στην οινοποιία (προσθέτεται σε τσίπουρο ως αρωματικό) και στην βοτανική ιατρική.

Τα πολλά φαρμακευτικά οφέλη του, είναι γνωστά από την αρχαιότητα. Καταπολεμά το κρυολόγημα, βοηθά άτομα με παθήσεις του αναπνευστικού συστηματος, είναι πηγή βιταμινών (A,B,C) και ιχνοστοιχείων (ασβέστιο, σίδηρος). Επιπλέον, έχει αγχολυτικές και ηρεμιστικές ιδιότητες.

Ιστορία του Γλυκάνισου

Ο γλυκάνισος υπολογίζεται πως καλλιεργείται και χρησιμοποιείται από το 1.500 π.Χ..

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν τα οφέλη του φυτού και το θεωρούσαν παυσίπονο και διουρητικό ενώ αποτελούσε μέρος ιερών τελετών σε συνδυασμό με άλλα βότανα.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι αρωματικοί καρποί του φυτού, θεωρούνταν πολύτιμοι εξαιτίας των πολλών φαρμακευτικών ιδιοτήτων τους. Πίστευαν πως λειτουργούσε ως αναλγητικό και διευκόλυνε την αναπνοή σε περιπτώσεις μπουκώματος. Χρησιμοποιούσαν επίσης τον γλυκάνισο ως φάρμακο για το κρυολόγημα, γεγονός που υποστήριζε ο Ιπποκράτης, ο οποίος παρασκεύαζε τον ̈ανισίτη οίνο”, μια συνταγή που περιείχε κρασί, νερό και γλυκάνισο.

Η συνταγή αυτή έφτασε και στην Ρώμη όπου έγινε γνωστή ως ̈το κρασί του Ιπποκράτη” και το έπιναν για να βοηθήσουν την πέψη.

Κατά τον Μεσαίωνα ο γλυκάνισος διαδόθηκε σε όλη την Ευρώπη και άλλοι πολιτισμοί άρχισαν να το προσθέτουν ως αρωματικό στην μαγειρική. Σήμερα ο γλυκάνισος προστίθεται ευρέως σε μίγματα βοτάνων ή σπόρων για την αντιμετώπιση του φουσκώματος σε συνδυασμό με μάραθο, άνηθο, κόλιανδρο και κύμινο.

Συστατικά

Αιθέριο έλαιο γλυκάνισου από τους σπόρους του φυτού με τη μέθοδο της ψυχρής έκθλιψης.

Χημική σύσταση αιθέριου έλαιου γλυκάνισου

80%-90% trans-anethole, estragole, γ-hymachalen, para-anisaldehyde methyl cavicol. (E)- methyleugenol, α-cuparene, α-himachalene, β-bisabolene, p-anisaldehyde, cis-anethole.

Οδηγίες χρήσης

- Συνδυάστε αιθέριο έλαιο γλυκάνισου, μαζί με ευκάλυπτο στη συσκευή καύσης για την απελευθέρωση του μπουκώματος.

- Για ανακούφιση από το εντερικό φούσκωμα και τους κοιλιακούς πόνους, ρίξτε 1 σταγόνα αιθέριο έλαιο γλυκάνισου σε ρόφημα που θα έχουν βράσει σπόροι μάραθου, κόλιανδρου και κύμινου.

- Σε ζεστό μπάνιο προσθέστε 5 σταγόνες αιθέριο έλαιο γλυκάνισου για αντιμετώπιση των αρθρικών πόνων.

- Χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία , παραγωγή κεριών και σαπουνιών.

- Body mist: σε ένα 100 ml νερό προσθέστε 4 σταγόνες αιθέριο έλαιο γλυκάνισου και 4 σταγόνες έλαιο μαστίχας, ανακινήστε καλά πριν τη χρήση και ψεκάστε στο σώμα για ένα φυσικό άρωμα.

- Συνδυάζεται καλά με αιθέριο έλαιο ευκαλύπτου, δεντρολίβανου και αιθέριο έλαιο δυόσμου, μανταρίνι, κέδρου, μάραθου, κόλιανδρου.

Κινέζικη ιατρική

Ο γλυκάνισος είναι γνωστός στην ΠΚΙ ως Da Xui Xang και χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες για την κίνηση του Qi, της ζωτικής ενέργειας, την αποβολή του κρύου, της κράμπες της περιόδου, την ανακούφιση των αρθριτικών πόνων, του φουσκώματος των εντέρων και της δυσπεψίας.

Το αιθέριο έλαιο γλυκάνισου σε συνδυασμό με λάδι αμυγδάλου απλώνεται σε συγκεκριμένα βελονιστικά σημεία για την ενίσχυση της πέψης του στομάχου και των εντέρων.

Χρήσιμες συμβουλές

- Η χρήση των αιθέριων ελαίων να αποφεύγονται στην εγκυμοσύνη, τον θηλασμό και από μικρά παιδιά.
- Να αποφεύγεται η απευθείας επαφή με το δέρμα, τα μάτια και το στόμα.
- Χρησιμοποιήστε τα αιθέρια έλαια πάντα διαλυμένα σε ένα έλαιο βάση ή άλλο καταλύτη.